Time flies… ook zonder alleen maar plezier

Time flies… ook zonder alleen maar plezier

Vind je het jaar ook zo snel gaan? Het is alweer bijna maart joh!

Ik had ‘wilde’ Caatkracht-plannen voor de afgelopen 2 maanden. Zo zou ik het ‘Ouders van kinderen met autisme-clubje’ voor het eerst bij elkaar brengen. Verder blogs schrijven voor de Nederlandse vereniging voor Autisme, voor MIESmagazine (online magazine over echtscheiding) en nog eentje voor StiefenCo (begeleiding en coaching voor samengestelde gezinnen).

Natuurlijk zou ik ook schrijven over onderwerpen waar iedereen zich in kan herkennen. Want van alleen maar autisme en scheiden en aanverwante zaken, word je ook niet vrolijk. En waarom mezelf beperken tot deze onderwerpen? Ik heb over heel veel andere zaken ook best wat te vertellen.

Tot zover mijn plannen. Want zoals jullie gemerkt hebben, heb ik nog geen blog geschreven dit jaar.

Eerst riep ik jolig ‘Ja, komt eraan hoor. Ik heb ff een writers block!!’. Maar later kwam ik tot de conclusie dat het dat helemaal niet was. Want, inspiratie genoeg. Veel te veel zelfs. En volgens mij zit het hem daarin. Ik heb zoveel in en aan mijn hoofd, wil zoveel zeggen en doen, zoveel weten en leren, zo graag helpen en bijdragen dat ik het niet meer georganiseerd krijg.

Voor iemand in mijn situatie is dat helemaal (nog) niet haalbaar. En dat moet ik ook eigenlijk helemaal niet willen. Ik ben namelijk nog aan het herstellen van een burn-out. Een burn-out mag dan misschien wel hip zijn op het moment en als een cadeautje worden beschouwd, maar ik vind het nogal wat. Ondertussen ben ik bijna 10 maanden verder en nog steeds onderweg.

En dan is daar natuurlijk mijn eigen auti-kind. Vanwege overprikkeling is ze voor de tweede keer uitgevallen op de middelbare school. Voor de derde keer is de zoektocht naar passend onderwijs gestart. Speciaal onderwijs is ook niet zaligmakend weet ik nu. Maar wat dan wel? Waar kan ze heen? Waar mag ze zichzelf zijn? Waar kan ze zich in een voor haar veilige omgeving verder ontwikkelen? Welke school durft uit te gaan van de behoefte van het kind en niet van de regeltjes van de Inspectie? Wanneer dringt het door dat kinderen niet kúnnen leren als de juiste randvoorwaarden er niet zijn. Waarom blijven hameren op wiskunde als een kind op school niets anders doet dan overleven?

Mijn dochter gaat nu sinds een maand of 2 niet meer naar school, maar weer terug naar de dagbesteding waar ze al eerder zat. Nu pas begin ik haar weer te herkennen. Krijgt ze haar humor, energie en creativiteit weer terug.

Ik voel sterk de behoefte om andere ouders en kinderen te steunen in deze zoektocht. Maar hoe meer ik lees en leer over autisme, hoe zekerder ik weet dat er in onze regio veel meer gespecialiseerde kennis nodig is. Het is zo’n complexe ‘stoornis’ dat je dat er als leerkracht, hulpverlener  of psycholoog niet zomaar even bij kunt doen. Daarmee doe je alle mensen die in het autisme spectrum vallen en hun gezinsleden ernstig tekort.

De verhalen van ouders van kinderen met autisme zijn vaak zo herkenbaar en maken me zo verdrietig! Natuurlijk is ieder kind en iedere situatie anders. Maar bijna altijd is er wanhoop, eenzaamheid en frustratie. Het lijkt erop alsof iedereen zijn eigen zoektocht moet doorlopen. Als je geluk hebt, vind je snel de juiste hulp. Maar veel vaker stranden ouders in het ondoordringbare web van regels, instanties, arrangementen en wachtlijsten. En daar sta je dan. Met je kind. Zonder school, zonder dagbesteding en zonder hulp. Of je het zelf maar wil uitzoeken. Dat kan niet en dat mag niet!

Ik heb het nu over kinderen met autisme in z’n algemeenheid, maar graag zou ik de kennis over meisjes met autisme willen vergroten. Daarover is nog zoveel onbekend. Nog zo vaak worden eerst foutieve diagnoses gesteld, voordat op latere leeftijd duidelijk wordt dat sprake is van autisme. Het lijkt me mooi om hierover voorlichting op basisscholen te geven, zodat meisjes net als jongens op tijd de juiste hulp krijgen.

Een ander belangrijk aspect van ons gezin is dat het is samengesteld. Ook daarover kan ik een boek schrijven. Zeker in combinatie met een (stief)kind met autisme. Maar omdat er bij een scheiding ook altijd een ex-partner betrokken is, wil ik dat op een integere manier doen. Op dit moment ben ik er nog niet helemaal uit hoe ik dat het beste kan doen. Een blog daarover laat daarom nog even op zich wachten.

Eigenlijk komt het er steeds op neer, dat ik mijn eigen ervaringen wil inzetten om anderen verder (op weg) te helpen. In een ideale situatie zou ik daarvan mijn beroep kunnen maken. Wie weet komt dat er ooit van. Op dit moment ben ik vooral blij dat ik mijn zogenaamde writer’s block doorbroken heb! Ik beloof jullie dat mijn volgende artikel niet zo lang op zich zal laten wachten.

Voel je vrij om te reageren. Ik beantwoord graag vragen en ben altijd benieuwd naar jullie mening en ervaringen.

Deel dit bericht

4 gedachten over “Time flies… ook zonder alleen maar plezier

  1. Weer een mooie blog. Zo confronterend voor een ieder. De geest is een complex iets.
    Het is prachtig dat je anderen wilt helpen.
    Maar vergeet jezelf/je auti dochter/vriend niet.
    Dikke kus.
    Esther.

  2. Een ‘mooi’ verhaal, wel verdrietig voor jou Caat en je dochter en alle andere betrokkenen. Ik hoop dat jullie eruit komen en dat er voor alle gezinnen ook een positieve draai komt. In zo’n rijk en welvarend land een.schande dat we deze mensen niet op maat kunnen helpen. Caat op Maat? Succes en dank.

  3. Lieve Caat… ik heb zoveel bewondering voor je !!!… en herken ook zoveel in wat je schrijft… Tegelijkertijd ook het gevoel dat ik zoveel erop zou willen/ kunnen zeggen of vragen.. maar kom op dit niet verder dan een Big Hug.. Bij deze ……. ❤

Laat een reactie achter op Esther Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.