Hoera, een dochter!!! Met autisme….

Hoera, een dochter!!! Met autisme….

Degenen die vader of moeder zijn, herkennen het vast. De blijdschap als na 9 maanden wachten de baby eindelijk geboren wordt. We plakken stickers op ramen, zetten borden in de voortuin en sturen vrolijke geboortekaartjes. Want iedereen mag het weten: Onze baby is geboren!!!

Ook ik was in de wolken toen mijn dochter geboren was. Een mooi klein meisje met alles erop en eraan en helemaal gezond! Hoera!!!

Helaas was er van een roze wolk geen sprake. Dat lag trouwens vooral aan mij. Ik was denk ik te onzeker, wilde het zo graag goed doen. Maar mijn baby wilde vanaf de eerste dag niet doen wat in de boekjes stond die ik had gelezen.  Ik had het er moeilijk mee en had het gevoel dat ik haar niet ‘verstond’.

Ze wilde bijvoorbeeld niet slapen overdag. Ik legde haar netjes iedere dag tussen 13.00 en 15.00 uur in bed -tenminste dat was mijn plan – maar daar had zij dus absoluut geen boodschap aan. Ze blèrde net zo lang tot moeders haar maar weer uit bed haalde. En dan van die moeders die zeggen: ‘Oh, ik moet die van mij altijd wakker maken, anders slaapt hij/zij gerust tot 17.00 uur door!’  Zwaar irritant vond ik dat!  Mijn ‘bundle of joy’ was de hele dag enorm alert en keek stuurs om zich heen. Bijkomend voordeel hiervan was wel dat ze ’s nachts altijd goed sliep. Dus wat had ik nou eigenlijk te klagen?

Er zijn van die gezellige mollige baby’s die altijd lachen en bij iedereen op schoot willen. Nou, dat kon ik fijn vergeten. De ‘mijne’ bleef mooi bij moeder op schoot! Als iemand tegen haar praatte, kon ze echt kijken met zo’n blik van ‘Wie ben jij en wat moet je van me??’.

Mijn dochter was dus verre van een ideale baby. Je kent ze wel:  zo eentje die je zo makkelijk overal mee naar toe kunt nemen, die overal slaapt, tegen iedereen lacht, bij iedereen op schoot wil zitten en alleen huilt als hij/zij honger heeft, moe is of een vieze luier heeft. Ik zag alleen maar van die perfecte baby’s om me heen en raakte daarvan ernstig gefrustreerd. Het feit dat ze regelmatig werd vergeleken met andere kindjes van haar leeftijd – die wel het gewenste gedrag vertoonde – maakte me verdrietig.

Mijn kindje kroop niet, maar was een billenschuiver. Voor kruipen moet je namelijk eerst op je buik gaan liggen en dat zag ze helemaal niet zitten. Dat billenschuiven zag er heel grappig uit en ze racete zo de hele kamer door. Dan ineens bleef ze stil zitten en kon ze minuten lang achter elkaar ‘schommelen’. Toen heb ik voor het eerst – tegen mijn moeder – het woord autisme uitgesproken. Ik zei: ‘Ma, dit is niet goed, volgens mij heeft ze autisme.’ ‘Welnee joh’, zei mijn moeder. ‘Dat doe ze altijd als ze moe is’. Maar ik was er verre van gerust op.

De jaren erna zijn eigenlijk het best samen te vatten door te zeggen dat niets vanzelf ging. Lopen niet, leren niet, zwemles niet, afspreken niet, buitenspelen niet, eten niet en sporten niet. Praten was trouwens een positieve uitzondering. Dat deed ze heel goed en helemaal op tijd. Als ze thuis was tenminste. In gezelschap hield ze lekker haar mond natuurlijk.

Ze was een angstig, onzeker en teruggetrokken meisje. Speelde niet graag mee met andere kindjes, maar observeerde ze liever van een afstandje. Ze was een populair meisje, maar was daar zelf helemaal niet blij mee. Het liefst werd ze met rust gelaten. Thuis (als er geen visite was) was haar gedrag totaal anders. Dan ging haar masker af. Ze danste, fantaseerde er op los met haar knuffels, lachte, zong, speelde toneel, was stout en soms zelfs brutaal. Hoera!!!

Wat ook heel typisch was, is dat ze niks met meisjes had. Ook niet met het feit dat ze zelf een meisje was. Ze ‘haatte’ barbies (haar eigen woorden op haar 2e) roze, jurkjes, rokjes en bovenkleding met knoopjes eraan. Wilde vanaf haar tweede alleen jongenskleding aan (bij voorkeur zwart) en speelde het liefst op zolder met een vriendje met de Playmobil uit de serie piraten, cowboys, politie, boeven en auto’s. Dat ze op school in de rij bij de jongens ging staan, vond niemand raar. Ik heb regelmatig gedacht dat ze misschien in een verkeerd lichaampje zat. Ik vond dat niet erg voor mezelf maar wel voor haar. Ik nam me heilig voor haar onvoorwaardelijk te steunen als dat nodig was.

Ze kan erg goed tekenen. Maar waar andere kindjes vooral blije tekeningen maakten, tekende mijn dochter het allerliefst vampieren en monsters. Op de basisschool viel dat natuurlijk wel op, maar er werd verder geen aandacht aan geschonken.

En zo kan ik nog veel meer zaken noemen, die als je ze achter elkaar zet, overduidelijk laten zien dat er sprake is van autisme. Maar dat achter elkaar zetten, gebeurde dus niet. Ieder dingetje waar ik aandacht voor vroeg of wat voor problemen zorgde, werd apart benaderd. Ze mocht apart afzwemmen, ging naar een training sociale vaardigheden en kreeg bijles in rekenenen, vraagstukjes en begrijpend lezen.

Toen vervolgens binnen een jaar haar papa en mama gingen scheiden en haar oma (mijn moeder) overleed, viel haar veilige basis weg en werd ook voor anderen duidelijk dat het niet goed met haar ging. Ze zat toen ondertussen in groep 6/7 en kreeg erge last van hyperventilatie. Natuurlijk was daar aandacht voor. Ze ging naar een orthopedagoog, een kindercoach en ook op school probeerde ze haar zo goed mogelijk te helpen.

Hoewel op school informatie soms niet binnen leek te komen bij haar, had ik altijd het idee dat ze slim was. Maar dat dat er op de een of andere manier niet uitkwam op de basisschool. Het schoolsysteem paste niet bij haar. En hoe moeilijk ik het ook vond, na groep 8 ging ze naar het VMBO (kader).

Om een lang verhaal kort te maken: toen ging het pas echt goed mis. Zo mis, dat ik nu voor eens en altijd wilde weten of er niet meer aan de hand was met haar. De hyperventilatie, paniek en angst werden zo extreem, dat ze al naar een paar weken niet meer naar school kon. Na een traject van maanden kregen we eind 2015 eindelijk de diagnose: Autisme. Het syndroom van Asperger om precies te zijn. En daarbij nog even de mededeling dat ze veel slimmer is, dan ze op school had laten zien!

Dat was voor mij echt het tweede Hoera-moment in het leven van mijn dochter. Ze was ondertussen 12 jaar en nu pas had ik het gevoel dat ik haar echt kon gaan leren begrijpen!!! Ik verdiepte me in wat autisme nou eigenlijk inhield. En waarom autisme bij meisje vaak (veel) later wordt ontdekt dan bij jongens. Met terugwerkende kracht kon ik bepaald gedrag van mijn dochter verklaren. Ook gedrag dat ik nooit aan autisme gelinkt zou hebben. Er ging een nieuwe wereld voor me open

Maar ik werd er ook verdrietig van. Verdrietig omdat ik jarenlang dingen van haar gevraagd heb, die ze niet kon geven. Dat ze zich zo vaak verloren heeft moet voelen. En alleen, onbegrepen en in paniek. Ik verwijt het mezelf niet – ik wist niet beter – maar het breekt mijn hart.

Toen wist ik nog niet wat ons allemaal te wachten stond. Dat het ondanks de diagnose nog een hele zoektocht zou worden. Voordeel was wel, dat ze nu een officieel stempel had. Dat opende de deur naar de zorg. Tenminste, in eerste instantie stond de deur op een kier. Ik heb er hard tegen moeten trappen om hem uiteindelijk open te krijgen. Dankzij heel veel geduld, aandacht en toewijding van een heleboel zorgverleners, gaat het nu – op haar veertiende – een soort van goed met haar. Ze gaat hele dagen naar 2 MAVO op het Voortgezet Speciaal Onderwijs. Met het leerlingenvervoer, oftewel een busje. Dat was ook wel even een dingetje voor haar. Maar ze doet het, iedere dag weer en daar ben ik heel erg trots op!

Ik ben natuurlijk nog lang niet uitverteld over onze auti-avonturen. Dit onderwerp zal regelmatig terug komen in mijn blogs. Autisme bepaalt namelijk een groot gedeelte van ons leven. Maar wees niet bang. Al voelt dit blog misschien een beetje zwaar, er valt ook genoeg te lachen en te verbazen.

Ik heb sterk het gevoel dat ik iets wil met de ervaringen die ik de laatste jaren heb opgedaan. Graag zou ik met basisscholen in gesprek gaan over het herkennen van autisme bij meisjes. Zodat de zoektocht van deze kinderen en hun ouders minder lang en ingewikkeld hoeft te worden.

Ook zou ik het mooi vinden om een netwerk(je) op te bouwen van ouders van meisjes met autisme. Op die manier kunnen we elkaar adviseren en helpen. Zelf zou ik het fijn vinden om ervaringen te delen. Te weten dat we niet alleen zijn. Lachen om de dingen die we meemaken en janken om de zorgen die we hebben. Misschien kunnen we elkaar in de toekomst (regelmatig) live ontmoeten.

Doe je mee?? Of ken je iemand die mee wil doen? Stuur me dan een mailtje of reageer hieronder. Delen van dit artikel zou ik erg op prijs stellen. Ik ben er namelijk van overtuigd dat we samen sterker staan!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Deel dit bericht

42 gedachten over “Hoera, een dochter!!! Met autisme….

  1. Caat, wij mogen blij zijn dat wij geen doorsnee kids hebben…. wij zijn ook geen doorsnee ouders! En ook daar mag je trots op zijn. Wij passen ook niet in de doorsnee huppelmoekes die bakskes koffie al roddelend over elkaar drinken. Ben daar ook maar trots op! En jouw Nikki mag super blij zijn met jou, ze heeft je niet voor niks gekozen als moederliefs meg

  2. Hoi,
    Mijn man Peter kent jullie en wees me op jouw blog, wat mooi verwoord en een feest van herkenning.
    Wij weten sinds dit jaar dat onze oudste (15 jaar) Asperger heeft en daar is dit jaar het nodige aan vooraf gegaan. Wij hebben haar “aparte” trekjes altijd omarmd en gesteund maar ook zij liep vast via school, met hyperventilatie ed tot gevolg.
    De diagnose is een openbaring en wordt hier wederom liefdevol en met een dosis humor omarmd.
    Ik kom graag met je in contact na je oproepje.
    Ik ga je verhalen in ieder geval enthousiast volgen

  3. Supermooi weer Caat en herkenbaar alleen geen dochter met autisme (zoon overigens geen autisme maar wel eenzelfde zoektocht naar waar hij zichzelf thuis voelt, kan opbloeien etc).

      1. Klopt als een bus. Jammer dat veel mensen niet verder kijken dan alleen de buitenkant of de
        moeite niet nemen om te vragen bij je wat er allemaal speelt. Het is vaak wel een eenzame strijd.

  4. Recht uit jou hart maar had zomaar mijn hart kunnen zijn….

    Ga het zeker voor je delen en wat betreft je netwerk ik sluit graag aan .

    Groetjes en kan niet wachten op je volgende verhaal.

  5. Heel fijn dat het nu goed gaat met je dochter!
    Mijn ervaring met ‘de zorg’ is dat ze veel meer onderzoek hadden moeten doen bij mijn zoon. Ze hebben naar mijn idee veel te snel een etiketje klassiek autisme bij hem opgeplakt. En hup, hij werd naar deeltijdtherapie en speciaal onderwijs gestuurd. Hij heeft daar een trauma van overgehouden. Voor de rest van zijn leven zit hij daarmee opgescheept want bij het woord therapie schiet ie al in de stress. Dan zou hij dus in therapie moeten om de therapie te verwerken, hoe erg is dat? Kortom, het heeft hem niets opgeleverd maar alleen meer moeilijkheden bij hem veroorzaakt en dus ook bij ons. Lang leve de GGZ en bedankt nog

    1. Zorgvuldigheid is helaas soms ver te zoeken. Wij hebben te maken gehad met ‘deskundigen’ die hun oordeel al klaar hadden, zonder het kind in kwestie ooit te hebben gezien!

      Zo erg dat jouw zoon getraumatiseerd is nu. En inderdaad, nu kun je het fijn zelf oplossen 🙁 Ik hoop dat hij het zichzelf op een gegeven moment gunt om de juiste hulp te zoeken. En dat hoeft lang niet altijd standaard therapie te zijn.

  6. Lieve Caat,
    Zoekt en gij zult vinden… Dat is voor jou/jullie een hel(s)e weg geweest zo te lezen.
    Gelukkig weet jij al lang dat je een hele mooie, bijzondere, lieve, slimme dochter hebt.
    Het bevestigt maar weer dat het met jouw intuïtie wel goed zit.
    Dat je zelfvertrouwen lekker door mag groeien, geholpen door reacties op weer een fraai stuk schrijven!
    Veel succes met je vervolgplan, met ervaringsdeskundigen!
    Liefs ×××

    1. En of ik dat weet! En mijn intuïtie wordt trouwens ook steeds beter 😉
      Onvoorstelbaar wat die reacties doen. Zo gaaf om te lezen, niet normaal joh!

      Ik heb al best een groepje verzameld, dus een vervolg komt er!!

      Dank je wel voor jouw lieve reacties iedere keer… x

  7. Lieve Caat,
    wat herkenbaar! wij hebben op dit gebied ook erg moeten zoeken en moeten knokken om onze eigen weg te vinden. Ook om onze eigen overtuigingen op te rekken want ja ervaring uit ons verleden boden op geen enkele manier garantie voor de toekomst. De ‘zorg’, de systemen en structuren in een snel veranderende maatschappij; een slechte combi voor (ontdekkende) ouders van/met en kinderen die een gave hebben in het autistisch spectrum.

    Of het beter zal gaan? Ik hoop het! Op de scholen van onze oudste was het er op geënt dat hij zich moest veranderen ipv leren omgaan met om in de systemen of structuren te kunnen passen. Veel leerkrachten zitten vast aan vastgestelde protocollen en durven geen risico te nemen om hun intuïtie (als die al ontwikkeld is) te kunnen volgen. De druk van presteren volgens de algemene norm wordt naar mijn idee almaar groter en het risico op fouten wordt zo vergroot. Overigens geldt dit volgens mij voor alle betrokken partijen. Ik denk dat vergroten van zelfredzaamheid heel belangrijk is/wordt. Dit naast bewustwording in onderwijs en andere betrokken instanties zou fantastisch zijn. Go for it girl! Met jouw Caatkracht, ervaring en jouw doorzettingsvermogen kan je volgens mij het verschil maken. Het zou maar zo jouw roeping kunnen zijn :-).

    1. Zo herkenbaar. Mijn dochter zit op het Speciaal onderwijs. Maar ik vraag me steeds vaker af wat er speciaal aan is. Natuurlijk zit ze in een klein klasje, heeft ze miet voor iedere les een andere leraar en er is veel aandacht voor haar. Maar dat schoolse presteren blijft. En de manier van lesgeven ook. Het is duidelijk dat Nikki een beelddenker is en talige informatie lastig verwerkt. Intelligentie is er voldoende. Maar dat past niet in het de manier van lesgeven. En de juf doet echt haar best. Maar passend onderwijs kan ik het niet noemen helaas.

      Over de zelfredzaamheid van mijn kind wil ik het niet eens hebben! Daar is nog een hele lange weg te gaan!!

      Dank voor je aanmoediging! Ik ga er voor hoor! x

  8. Beste Caat
    Wat mooi en respectvol geschreven. Heftig voor ouders. En goed om te lezen dat er hoeramomenten blijven. En verwondering. Niet uitgaan van aannames en verwachtingen. Dat leidt alleen tot teleurstellingen. Verwondering leidt naar nieuwe inzichten en ervaringen. Om blij van te worden. Ook al is er soms verdriet en twijfel. Inspirerend geschreven. En helemaal fijn om te lezen dat het weer beter met je dochter gaat.
    Hartelijke groet

  9. Beste Caat
    Wat mooi en respectvol geschreven. Heftig voor ouders. En goed om te lezen dat er hoeramomenten blijven. En verwondering. Niet uitgaan van aannames en verwachtingen. Dat leidt alleen tot teleurstellingen. Verwondering leidt naar nieuwe inzichten en ervaringen. Om blij van te worden. Ook al is er soms verdriet en twijfel. Inspirerend geschreven. En helemaal fijn om te lezen dat het weer beter met je dochter gaat.
    Hartelijke groet

  10. Dag Catelijn,

    Goed dst je zo positief blijft kijken naar je dochter en naar het onderwijs en de hulpverlening. Naar mijn idee ben je Goed bezig. Je gelooft in je eigen weg. Daar ligt ook de kracht die je als ouder nodig hebt om met je kind in deze maatschappij verder te komen. Al kan niemand zeggen waar dat verder is. Het gaat om het reizen en niet om de bestemming.
    Geniet van je dochter en van het leven.
    Top.

  11. Hoi Catelijn,

    Ik ken je verder niet maar kwam via via op jou blog terecht. Ik heb een dochter (12) met de diagnose Asperger wij weten dit al vanaf haar 5e ongeveer dus hebben al een aardig traject achter de rug 😉 Ik herken ontzettend veel dingen uit je verhaal vooral de onmacht en het verdriet maar weet dat het goed komt. Met jou onvoorwaardelijke steun en liefde gaat ze het reden zorg dat je er voor haar bent dat ze altijd op je terug kan vallen dat heeft ze echt nodig die rots. En het is soms zwaar de keren dat ik er doorheen zat zijn niet op 1 hand te tellen maar ik probeer altijd ten alle tijden overal het positieve van in te zien hoe moeilijk dit soms ook lijkt. Ik wens je heel veel liefde en kracht toe je kan dit……..onze dochters hebben ons niet voor niets uitgekozen geloof me 😉

    Groetjes Milena

    1. Hi Milena, dank voor je lieve berichtje. Doe me goed! Zo fijn te horen dat ‘we’ niet alleen zijn. En ik weet dat het goed komt, ook al zie ik het soms niet meer zitten. Mooi dat je zegt dat onze dochters ons hebben uitgekozen. Dat geloof ik namelijk ook. Wij kunnen dit! liefs…

  12. Zo herkenbaar! Mijn dochter is nu 11. In maart wordt ze 12. Ze heeft de officiële diagnose asperger nu ruim 2 jaar. Ook heel slim. Maar de dagelijkse dingen zijn een strijd. Ik heb me geabonneerd op je blog.

    1. Hi Eline, leuk dat je me volgt! Ik ben ook te vinden op Instagram en Facebook. Ik schrijf ook over andere onderwerpen, maar autisme zal regelmatig terugkomen. Het is tenslotte iets wat overal in doorwerkt. Je mag me altijd een berichtje sturen als je wat wil vragen (al heb ik vast het antwoord niet) of als je gewoon stoom wilt afblazen.

  13. Heel herkenbaar, krijg er kippevel van. Had mijn verhaal kunnen zijn. Onze dochter nu 12 jaar, nog geen jaar geleden “pas” duidelijk dat ze autisme en angststoornis heeft. Zo’n lange zoektocht om duidelijkheid en de juiste hulp te krijgen en eindelijk serieus genomen te worden. terwijl voor mij vanaf dag 1 dat ze geboren was al duidelijk was dat ze anders was. Ze keek de kraamvisite altijd 1 voor 1 aan met haar grote ogen en was ook gelijk eenkennig. Altijd 1,5uur huilen voordat ze in slaap viel om alle prikkels te verwerken. Op school elke dag strijd om naar binnen te gaan, zwemles was ook zo moeilijk. Maar iedereen bleef maar volhouden hoe leuk/ lief/sociaal meisje het toch was en school zag geen problemen. Ik voelde me zo eenzaam en werd zo onzeker, zal wel aan mij liggen, ik doe het niet goed. Als ik toen had geweten wat ik nu wist had ik haar veel leed bespaart (niet elke keer strijd voor zwemles bv.). Maar goed dat kunnen we niet terug draaien. Ze zit nu op VSO, maar daar wordt ze ook overvraagd en heeft ze veel angst en stress. Dus nu 2 weken nog maar 4 halve dagen naar school. Ze heeft 12 jaar lang zo op haar tenen gelopen. Ik weet een stempeltje is ook niet alles, maar het helpt ons en haar wel echt om het steeds ietsjes meer te gaan snappen en haar te helpen meer rust en ontspanning te vinden. Ik vind het zo fijn om te lezen dat ik/ wij niet de enigen zijn (helaas). Je hebt het zo mooi verwoord. Ik doe graag mee aan je netwerk, wil graag ervaringen delen. En je idee om scholen meer te informeren over meisjes met autisme vind ik ook een erg goed idee! ik ga me abonneren op je blog.

    1. Hee Maartje.. Het doet mij ook zo goed om te weten dat we niet de enigen zijn. En ook dat mijn dochter niet ‘abnormaal’ is. Dat er genoeg kinderen zijn die vergelijkbare problemen hebben. Hoe erg dat ook is. Mijn verhaal doe ik juist voor mensen zoals jij! Ook al hebben we geen oplossingen, het delen van ervaringen doet al veel.
      Binnenkort kom ik terug op het netwerk dat ik wil opzetten. Super gaaf dat je mee wilt doen. Ik spreek je snel!

      O ja, zoals je vast gemerkt hebt, ik schrijf niet alleen over autisme he! Er zijn nog een heleboel andere dingen waar ik iets van vind 😉

  14. Dag Caat,
    Klinkt allemaal heel herkenbaar. Ik ben blij dat ik me niet alleen hoef te voelen als ouder.
    Ik kan me enorm frustreren in het feit dat alle hulp die je zoekt zo moeilijk bereikbaar lijkt dat je er moedeloos van zou worden.

    1. Ik ben ook erg blij dat ik steeds vaker merk dat ik niet alleen ben. Ook al voelt het vaak wel zo. En precies wat jij zegt: hoe kan het nou dat wij als ouders alles zelf moeten uitvinden?? Zo uniek zijn onze kinderen toch ook weer niet, of juist wel?

  15. Herkennen van autisme bij meisjes is zo belangrijk! Ik heb pas op mijn 27e de diagnose gekregen (eerst misdiagnose ADD met een paar dingetjes ASS), en ben altijd net buiten de boot gevallen bij sociale dingen, voor mijn gevoel. Door mijn hoge intelligentie heb ik heel veel kunnen compenseren, maar uiteindelijk heeft een combinatie van factoren voor een burnout gezorgd, waar uiteindelijk pas bij slecht herstel autisme meer aandacht kreeg.

    Gelukkig red ik me vrij prima, maar werk vinden is moeilijk (tegenwoordig moet je altijd een mensenmens en supercommunicatief vaardig zijn, wat ik alleen in geschrift ben), in gesprekken weet ik niet altijd mijn plek, en volgens mijn vriend ben ik zo eerlijk dat ik de “subtiliteit van een sloophamer” heb ^_^’

    Helaas is dit lang niet voor iedere autist het geval, en sowieso is het voor kinderen en jongeren zo ontzettend belangrijk om het gevoel te hebben dat ze bij de groep horen, en niet om een (nog) onbekende reden niet lekker mee kunnen komen.

    Autisme bij meisjes is nog zo weinig over te vinden… Er is decennialang alleen naar de kenmerken bij jongens gekeken, en men verwachtte dat het bij meisjes precies zo zou zijn – maar fysiek zijn we zo verschillend! Niet alleen wat er tussen onze benen voor onderdeel zit, maar ook ontwikkeling van hersengebieden en dergelijke. Gendergelijkheid in de medische of psychologische wereld is in mijn ogen ronduit onzin om die reden, en ik hoop van harte dat er onderscheid gemaakt gaat worden in de toekomst. En autisme is niet het enige waar dit voorkomt, ook symptomen van een hartinfact manifesteren zich anders bij mannen en vrouwen.

    Dit is één van mijn favoriete artikelen over autisme bij vrouwen: https://www.scientificamerican.com/article/autism-it-s-different-in-girls/ Long read, maar echt de moeite waard.

    Maarja, ik dwaal af… Caat, fijn artikel! Ik ben benieuwd wat je nog meer over autisme gaat schrijven.

  16. Beste Catelijne,

    Wat mooi dat je dit hebt opgezet en een blog bent gestart.
    Op school komt Nikki nog eens langs in onze gesprekken. Ze blijft een voorbeeld voor ons.
    Ik wens je veel geluk, ook sterkte+kracht, maar vooral mooie momenten samen toe!

    Groetjes, (juf) Jessica Peeters

    1. Hee juf Jessica,

      Wat leuk om een reactie van jou te krijgen. Nikki en ik vonden het heel speciaal om te lezen dat zij nog weleens voorbij komt in de gesprekken.

      Ik ga een groepje opstarten met ouders van kinderen met autisme. Hierbij wil ik zeker aandacht geven aan meisjes met autisme. Wie weet mogen we daar ooit een keertje op school over vertellen.

      Groetjes, Catelijne

  17. Herkenbaar! Ik heb 3 Aspergerkinderen, waarvan 2 (meisjes) gediagnosticeerd. Wij gaan ook al ff mee in ‘het traject’. Wat een strijd kan het zijn, maar wat een mooie mensen zijn het!
    Je mag altijd contact opnemen om te sparren!

  18. Hallo Catelijne,

    Ik kwam je berichtje voor het opzetten van een netwerkje vanochtend tegen. Ik doe graag mee, maar heb geen facebook of instagram…
    Hier in het hoge noorden ook een meid van 15 met autisme (en ADD). Even wat achtergrond:
    we weten het nu bijna 2 jaar, en achteraf vallen er ineens een heleboel dingen op z’n plek. Ze is heel intelligent, maar kan niet goed aarden op de middelbare school en ervaart veel stress. Ze doet sinds kort te HAVO (stapje teruggedaan van VWO) in de hoop wat van de stress te verminderen. Speciaal onderwijs past haar helaas niet, daarvoor heeft ze het “te mild”. Ze valt daardoor dus eigenlijk overal buiten de boot.

    Ik ben zo trots op mijn meisje; ze is zo mooi en puur, en ze moet zo vechten voor haar plekje in deze wereld – ik vecht met liefde met haar mee.

Laat een reactie achter op Caatkracht Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.