Vallen ze jou ook op? Mensen, stellen, gezinnen die ogenschijnlijk alles hebben wat hun hartje begeert. Ogenschijnlijk, want vaak straalt er een treurigheid vanaf die ook de nieuwe fiat 500 voor moeder (mét zonnedakje) en de zoveelste vakantie van het jaar niet kunnen verhelpen.

Hoe ik dat precies zie, kan ik niet uitleggen. Ik voel het gewoon. Én ik ben ervaringsdeskundige. Jarenlang dacht ik namelijk serieus dat nog een broek, trui of jas van mijn favoriete merk mij gelukkig zou maken. En als die broek, trui of jas dan bezorgd werd – ik bestelde vrijwel alles online – had ik allang mijn oog weer laten vallen op iets anders waar ik echt niet zonder kon. En zo ging dat door, jarenlang. Zelf noemde ik het gekscherend ‘therapeutisch shoppen’.

Natuurlijk kan het helpen om bijvoorbeeld na een rotweek iets moois voor jezelf te kopen. Daar kun je dan oprecht blij mee zijn, al kostte het maar een tientje. Maar wat ik deed, had niks meer te maken met een rotweek. Ik was gewoon koopverslaafd. Op tv hoorde ik dat je koopverslaafd bent als je je aanwinsten verstopt voor je partner. Oké, dat deed ik bijna altijd, maar ik vond het zelf nogal meevallen. Dat doen alle vrouwen toch weleens? Om een lang verhaal kort te maken: Na een kledingkast waar letterlijk niks meer bij pastte, een kast vol schoenen, rekken vol kettingen, armbanden en riemen, dozen met chunks voor de armbanden en riemen, bedels voor de kettingen, een hele stapel tassen, en enorme berg jassen en zakken vol sjaals met bijbehorende mutsen en handschoenen, kwam ik tot de conclusie dat ik ondanks al die dingen niet gelukkig was.

Ik was slank (zeg maar gerust mager), had mooi lang haar, altijd gekleed in merkkleding en dito accessoires, had een schattige dochter in groep 5, een mooi koophuis met garage, een auto, een vaste baan en was getrouwd. Maar niet gelukkig. De op het oog perfecte buitenkant verhulde een ongelukkige binnenkant.

En wat dan? Dan is het zaak na te gaan waarom je al die spullen ‘nodig’ denkt te hebben. Wat mis je nou echt? Denk je dat je door je grote vrijstaande huis met 2 nieuwe auto’s voor de deur aardiger wordt gevonden? Dat je er dan bij hoort? Heb je merkkleding nodig om je zeker van jezelf te voelen of gezien te worden? Wil je niet hoeven zeggen dat je een weekje hebt gekampeerd in Zeeland en ga je daarom naar Ibiza? Stimuleer je jouw kinderen om op hockey te gaan omdat je je dan kunt begeven onder de zogenaamd welgestelden uit je woonplaats? Ben je bang dat mensen je sneu vinden als jouw kind naar het VMBO ‘moet’ en zit je daarom avond aan avond Cito toetsen te oefenen? Sleep je jezelf 3 keer in de week naar de sportschool omdat je niet wil dat ‘ze’ achter je rug zeggen dat je een dikke reet hebt gekregen? Zit je in de zomer ook ieder weekend met je dinnetjes aan de rosé op het terras van de een of andere hippe strandtent omdat je niks wil missen of omdat je bang bent dat ze over je roddelen als je er niet bij bent? Is de passie in je relatie allang verdwenen maar blijf je bij je man omdat hij zo lekker verdient en je jezelf echt niet in een flatje 3 hoog achter ziet wonen? Antwoord je niet altijd helemaal eerlijk als iemand vraagt hoe het met jou en/of je gezin gaat? Baal je er weleens van als je niet gevraagd wordt voor een feestje, maar wil je er diep in je hart eigenlijk niet eens heen? Zeg nou eens eerlijk?

Iedereen herkent toch wel iets uit het bovenstaande? En dat is helemaal niet erg. Maar als je ondanks al je ‘bezit’ toch iets mist, iets ongrijpbaars, dan is het in mijn ogen tijd om eens bij jezelf te raden te gaan. Tijd om eens te vóelen. Wie ben je eigenlijk, wat wil je nou echt. Waarvan wordt jij oprecht gelukkig?

Ik wist wel wat ik in mijn leven miste, maar het heeft toch nog jaren geduurd voordat ik een van de meest ingrijpende beslissingen in mijn leven maakte. Toen ik op een gegeven moment voelde dat het tijd voor actie was, ben ik gescheiden. Op dat moment wist ik niet of ik met een schuld zou blijven zitten, of ik in het huis kon blijven wonen en of ik wel rond zou kunnen komen in mijn eentje. Maar dat maakte me helemaal niks uit! Ik luisterde naar mezelf. Naar mijn binnenkant. Mijn binnenkant die nooit gelukkig zou worden van de perfecte buitenkant. Alle zooi die in de loop der tijd had verzameld, kon me gestolen worden.

Nou, en dat zie ik dus als ik om me heen kijk. Mensen die in mijn ogen alles hebben, echt in weelde leven en toch ongelukkig zijn. Mensen die niet willen of durven voelen. Mensen die niet écht zijn. Stellen die geen echt contact meer met elkaar hebben. Kinderen die – van top tot teen gekleed in Vingino en Scotch Rebel – verveeld met hun iPhone 7 zitten te spelen. Vrouwen die in een kledingzaak een stapel kleding afrekenen zonder ook maar een spoortje van blijdschap. Hele volksstammen die semi-nonchalante foto’s op Instagram en Facebook plaatsen van zichzelf en anderen. Zodanig gestyled en bewerkt dat het gewoon sneu wordt. Ik zie vaak totaal geen authentieke blijdschap, geen verbinding, geen contact en al helemaal geen geluk. Het lijkt wel zo, maar het is er niet. Niet echt.

Ik zie mensen die geen beslissingen durven nemen omdat ze bang zijn voor het onbekende. Stel dat het dan nog erger wordt. Dat vind ik verdrietig. Omdat ik weet hoe het voelt.

Tegenwoordig ben ik wel gelukkig! Ik doe vrij weinig waar ik geen zin in heb, vind ik mijn vriend nog altijd woest aantrekkelijk en de allerliefste, heb mijn haar af laten knippen en ben ik kleiner gaan wonen in een jaren 30 huis. Veel meer onderhoud, maar met zoveel meer sfeer en gezelligheid. Ik vind ik het heerlijk om thuis te zijn, geniet van kamperen in Zeeland en Italië en ik ben weer normaal gaan eten waardoor ik zeker niet mager meer ben. Ook heb ik mezelf een soort van koopverbod opgelegd. Mijn creditcards doorgeknipt en gezorgd dat ik niet meer rood kan staan op de bank. En als ik dan iets wil kopen, doe ik dat in overleg met mijn vriend.  Ik probeer meer te genieten met minder en dat lukt best aardig.

Ik ben een heleboel ‘vrienden’ van vroeger kwijt geraakt of ik heb zelf(s) het contact verbroken . Gewoon, omdat ik het met hen niet meer voelde. Met de mensen die er nu zijn, is het contact anders, echter en dieper.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is: wat je ook doet, probeer eerlijk te zijn naar jezelf. Probeer te achterhalen wat JIJ nou eigenlijk wil. Niet in je hoofd, maar met je hart! Het leven is te kort om jezelf te verliezen aan anderen. En als je daardoor een stapje terug moet doen, maar er meer levensgeluk voor terug krijgt, is de keuze toch eigenlijk niet zo moeilijk?

Velen van ons – ik ook – hebben van die bordjes met spreuken in huis staan of hangen. Zoiets als ‘Volg je hart, want dat klopt’. En hoe cliché ook, ze zijn vaak waar. Probeer er eens wat mee te doen in plaats van ze alleen als decoratie te gebruiken. En word je nou echt gelukkig van een Fiatje 500 al dan niet met zonnedak.. kopen dan! Maar alleen omdat JIJ hem graag wil hebben en niet omdat de buurvrouw er ook eentje heeft.

Worstel jij ook met je ‘perfecte’ leven? Wil je me hierover een vraag stellen of een keertje afspreken? Stuur me een mailtje en ik neem snel contact met je op.