Make-off! en laat jezélf zien
Ik ben eens benieuwd. Dames, maken jullie je elke dag op? Zo ja, waarom en zo nee, waarom niet? Heren, vinden jullie dat een vrouw zich iedere dag moet maquilleren? Is een vrouw zonder make-up per definitie minder aantrekkelijk of minder vrouwelijk dan een vrouw met? Natuurlijk weet ik ook wel dat een hele knappe vrouw er ook zonder make-up goed uit ziet. En dat een wat minder bedeelde dame ook mét make-up geen schoonheid wordt. Maar toch, het hele make-up gebeuren boeit mij tegenwoordig mateloos.
Eerst even over mezelf. Decennia lang maakte ik mij iedere dag op. En ’s avonds ook weer af. Want dat heeft mijn moeder er heel goed bij me ingeprent. Gaan slapen zonder dat je je gezicht hebt schoongemaakt, is slecht voor je huid en daar word je dus sowieso niet mooier van. Maar goed, iedere dag dus. Iedere dag ongeveer twintig minuten m’n gezicht schoonmaken (ja, dat moet ’s ochtends ook!), lenzen in, crème smeren, camouflage waar nodig, beetje poeder, oogschaduw, lijntje boven en onder, blush, wimpertang, mascara, wenkbrauwgel en een beetje lipgloss. Zo! Klaar! Nu nog even mijn haar. Pfffff.
Wát een gedoe en wát een tijd en ook nog geld kostte dat. En voor wie eigenlijk? Werd ik er nou echt zoveel aantrekkelijker van? En waarom zou ik dat überhaupt willen. Ik zag mezelf toch niet? Ik zag natuurlijk wel dat mijn net-uit-bed-hoofd niet echt een visitekaartje was. Maar was het nou zo dramatisch dat ik er iedere dag al die cosmetica op moest doen? Uit de vraag van een toenmalige buurvrouw, concludeerde ik van wel. Op een zondagmorgen (kan ook middag zijn) stond ze aan de deur, keek me aan en vroeg ‘ben je ziek?’ Ik zei ‘Nee hoor, gewoon niet opgemaakt’. Zij geloofde niet dat dat zo’n groot verschil kon maken, maar ik wist zeker van wel.
Toen ik halverwege de 20 was, deed ik zondags wel make-up op. Want stel je voor dat er iemand onverwachts langs zou komen. Dan zat ik daar in mijn joggingbroek én zonder make-up. Dat is dubbel onverdelig en daar was ik toen toch echt te onzeker voor. Ik voelde me altijd ellendig als die ene ‘perfecte’ vriendin dan net besloten had om spontaan even aan te waaien. Van top tot teen geassorteerd van kleur, alles op elkaar afgestemd – van piercing en oorbellen tot nagels – en met van die wapperende wimpers. Op zulke momenten voelde ik me verre van elegant. Dat lag natuurlijk niet aan haar, maar helemaal aan mijzelf.
Mijn vriend riep regelmatig naar boven ‘Caat, zit je masker er onderhand op?’. Want zonder dat masker ging Caat de deur niet uit. Alleen als we gingen kamperen in het buitenland, nam ik geen make-up mee. Helemaal niks. Gek genoeg vond ik dat altijd heerlijk. ’s Ochtends alleen tanden poetsen en haren doen, geen uitgelopen mascara bij het zwemmen en ’s avonds gelijk naar bed zonder het hele afschmink ritueel.
Op de een of andere manier begon ik steeds meer een hekel te krijgen aan dat masker. Letterlijk en figuurlijk. Maar ik liet het er toch op. Als ik niet goed in mijn vel zit, zie je dat aan me. Vooral aan mijn ogen en aan de kleur van mijn gezicht. Als ik dan in de spiegel kijk en mijn eigen uitgebluste gezicht zie, krijg ik daar geen energie van zeg maar. Ik kon mezelf een beetje voor de gek houden met make-up. Als mijn ‘strijdkleuren’ er weer op zaten, voelde ik me ook weer wat beter en kon ik er weer even tegenaan. Bijzonder hoe dat werkt he?
Ik schreef net bewust ‘ik kón mezelf een beetje voor de gek houden’, want op een gegeven moment lukte dat niet meer. Maar dan ook echt niet. Ik raakte burn-out en was al blij als ik mijn bed uit kon. Het liefst lag ik hele dagen te slapen. Douchen en een schone joggingbroek aantrekken, vormden het hoogtepunt van de dag. Mezelf opmaken kwam totaal niet in me op. Maar toen het langzaam beter ging en ik af en toe weer onder de mensen kwam, deed ik het ook niet. Ik kon het gewoon niet meer opbrengen. Natuurlijk zag ik wel mensen denken ‘Djiezus, wat ziet díe eruit!’ maar ik vond dat niet heel erg. Ik was tenslotte ziek en dan mag dat.
Sindsdien maak ik me nooit meer op. Heel soms een beetje mascara als ik er zin in heb. Maar verder niks. Ik ben er klaar mee. Het voelt echt als een bevrijding. Vooral qua tijd. En ondertussen ben ik aan mijn blote gezicht gewend. En ik vind dat ik het best kan hebben. Hoe beter ik me ga voelen, hoe beter ik eruit zie. Zeker als ik in de zomer een kleurtje heb.
Laatst zag ik een filmpje van mezelf terug. Ik was net Pipo de clown joh! En ringen en oorbellen en een riem en een armbandje en een ketting en ook nog gelakte nageltjes. Wat een kermis, ik werd er meteen moe van.
Lekker basic is de nieuwe norm voor mij. Begrijp me niet verkeerd. Basic is niet hetzelfde als onverzorgd. Ik ben niet veranderd in een soort van slons die denkt ‘ik heb tóch al een vent’. Nee hoor. Ik ben gewoon weer echt mezelf. Zonder masker, zonder gedoe. What you see is what you get. Geen toneelspel. Ik probeer zoveel mogelijk écht te zijn. Meer te ‘ zijn’, in plaats van te ‘doen’. En dan vooral niet meer te doen alsof. Doen alsof het goed gaat, doen alsof ik me lekker voel, doen alsof ik alles maar oké vind, doen alsof ik iets leuk, mooi of gezellig vind.
Die glimlach -die onderdeel uitmaakte van mijn masker – laat ik nu alleen maar zien als daar reden voor. Tenminste dat probeer ik. Na zoveel jaar zit die natuurlijk op mijn gezicht gebeiteld, maar ik lach steeds vaker niet en dat bevalt mij in ieder geval prima. En als ik wel lach, lach ik weer écht. Huilen kan ik nog niet zo goed, maar daar wordt aan gewerkt.
Ik geef toe, soms laat ik het iets teveel los. Als mijn vriend ’s avonds thuis komt en ik hem ‘verwelkom’. Liggend op de bank, in mijn nieuwe wolken-onesie van het Kruidvat, zonder make-up en zonder bh, met bril, haren recht omhoog en met mijn roze crocs. Dan moet hij wel heel erg veel moeite doen om de aantrekkelijke vrouw in mij te zien. Maar als hij dan liefdevol zegt: ‘Caat, je ziet eruit om op te schieten’, weet ik zeker dan onze relatie onverwoestbaar is….
13 gedachten over “Make-off! en laat jezélf zien”
Mooi stuk.
Mee eens, crocs mag je doneren of in je camping tas stoppen
Tuurlijk gaan de Crocs mee naar de camping. En dan weer mee naar huis 😉
Wat mooi weer geschreven Caat! En zoveel herkenning ook!
Ook ik maak me niet op. Idd af en toe mascara and that’s it. Ik voel me er prima bij. Ik heb nooit anders gedaan en ben er stiekem ook te lui voor.
Wat jou betreft kan ik niet anders zeggen dat je ook zonder make up een woest aantrekkelijke vrouw bent. Echt, ik heb het laatst zelf mogen constateren. En weer, ik ben trots op jou!
Hahahahaha, nou, woest aantrekkelijk waag ik te betwijfelen. Maar dank je voor het compliment. En het rare is, in mijn beleving zit jij altijd strak in de lak. Dat blijkt dus helemaal niet waar te zijn. Zo zie je maar, het beeld dat je van jezelf hebt, klopt vaak voor geen meter met dat wat anderen van je hebben! X
Wederom heel herkenbaar…
Zonder make-up: ben je ziek? Nee gewoon lekker mezelf..
Een dag in huispak: Gaat het wel goed met je? Ja super!
Wat kijk je sip, alles oke? Ja zo zit mijn gezicht het lekkerst
Ik vraag me af waar ik de tijd vandaan zou halen om mezelf in de make-up te zetten, gewoon lekker puur natuur. Niks mis mee
Jij snapt m! x
Ik gebruik al jaren geen make-up meer, alleen met carnaval. Bevrijdend hoor. Gewoon uitstralen hoe je je voelt. En als je je fijn voelt zie je er misschien ” mooier uit “, maar wat maakt het uit als je dat nou gewoon ff niet doet. Zijn wie je bent, “mooi” of “lelijk” is altijd goed! Goeie blog Caat!
Nooit gemerkt dat jij geen make-up draagt! Ik vind jou altijd een beauty! Bizar hoe ik nu ontdek dat zoveel knapperds in mijn omgeving al jaren au naturel door het leven gaan! 😉
Masker is voor mij het toverwoord in deze blog, wat een prachtige, alleszeggende metafoor!
Meej carnaval goade toch wir wel varreve zekere?
Ha Caat, ja dat opmaken. Je schrijft weer zo pakkend! Ik heb nooit een masker van make-up gedragen, ik maakte me fijntjes iets opvallend op. Dat komt omdat ik anders ontzettende jeuk op mijn gezicht krijg. Op het moment is opmaken iets wat ik niet doe maar wat me wel ontzettend bezig houdt. Ik denk vanwege dat ik opgebrand ben. Dat geldt overigens ook voor kleding en persoonlijke hygiëne. “Hoe kan het?” vragen ze zich om mij heen af. Tot voor ik ziek werd stond ik ’s morgens voor de kast en maakte ik de meest leuke combi’s. Ik beleefde daar vooral erg veel plezier van. Ik was/ben een fan van mooie tweedehandse stukken. Struinen naar dingen om die dan op een creatieve manier met elkaar te combineren was mijn ding. Nu staar ik in mijn kledingkast en zie ik alleen maar losse dingen hangen. Ik zie hét niet meer, mijn hoofd zit vol met niets! Ik heb nu een vast setje waar je me in kunt uittekenen. Die ene zwarte spijkerbroek, shirt met lange mouwen van de HEMA en een trui. Gezamenlijk in en uit de was en daar tussen draag ik een joggingbroek met vest. En opmaken? Dat doe ik alleen als het echt nodig is zoals bijvoorbeeld gister voor een receptie op het werk van mijn partner. En was het maar zo dat het me niets uitmaakt en kan geloven dat het allemaal tijdelijk is. Dat zeg ik wel tegen mezelf, maar het ‘geloven’ is meer hoop op dit moment. Ik voel me een attractie voor mijn omgeving; iemand waar je je mee kunt vergelijken en waar je dan de betere versie van bent. Als ik me te duidelijk voel bekeken, verontschuldig ik me ‘sorry ik ben vandaag 2 keer natgeregend……. dat is dan ook wel zo maar toch.
Het is niet anders, ik zie er momenteel uit als een natte dweil en zo voel ik me ook. Ik had laatst een nieuwe profielfoto laten maken, volgens alle regeltjes, en ik zag er op en top uit. Maar de een na de ander liet weten dat het niet oké was omdat ik een vermoeide, trieste blik heb. En ik was zo mooi opgemaakt, speciaal voor de foto! Maar het is dus waar ‘ogen zijn de spiegel van je ziel.’ Pfff…….. opgebrand, het staat dus als een soort van op mijn voorhoofd geschreven en dat is dus met make-up niet te verbloemen!
Maskers af! En uitgaan van je eigen kracht! Dat maakt je mooi!
Mooi stukje weer Caat.
Heerlijk geschrevenn, ik worstel nog met mijn eigen haarkleur. zilver. vanaf mijn twintigste geverfd, nu 59 jaar en al een jaar geen verf meer.
ik kijk liever niet in de spiegel. schrik er telkens weer van.. make up nooit gebruikt.
beetje kokosolie..arganolie, badolie weleda en heel puur eten en drinken.
ik merk dat ik dan straal van binnenuit. dus alcohol low, vleesloos, suikervrij.. hoe puurder ik eet hoe actiever ik mij voel. dat geeft een sprankeled jonng gevoel. en dan vallen mijn grijze lokken in het niet. Maar wennen aan mijn uiterlijk met dit haar vindt ik oprecht een ding.
ik haal mijn vrouwelijkheid dus niet uit mijn spiegelbeeld maar meer uit mijn manier van kleden.. meer kleur en meer rokjes..oorbellen.
en in huis weinig spiegels op ooghoogte.
jammer voelt dat wel, mijn geliefde mijn kinderen, vrienden en collegas vinden dit haar bij mij passen, beter dan die geverfde pruik van eerst.
ik hoop dat ik er ook in groei.
liefs en bedankt weer voor je leuke blog!
Heide